مدح و ولادت امام حسین علیه‌السلام
میخانـه مگر بال و پـرم را بـپـذیـرد تا آتـش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است ای کاش همین مختـصرم را بپذیـرد در زاویـهٔ گــردش پــیــمانـه نشستـم تا دستِ گـدای ســحـرم را بپــذیــرد منظورِمنِ بی سر وسامان خودساقی ست پس اوست که باید نظـرم را بپذیرد جارو زده ام با مژه خـاک قدمش را شــایـد برسد چـشــم ترم را بپـذیرد سر می کشم آن قدر به بالا که ببـیند دنبـال هـمیــنـم که سـرم را بپذیـرد مقصود من ازعشق،تماشای حسین است سرمست شدن با قد و بالای حسین است سرمایه: سری هست، فدای سر ارباب سـر به سر ارباب، سرِ نـوکر ارباب بهترکه سرم را به روی دست بگیرم چیزی که ندارم ببرم محضر اربـاب از کودکی ام یـاد گــرفتـم که بگویــم مـادر پـدرم نـذر پـدر مـادر اربــاب تا بوده همین بوده و تا هست همین است جَمعند گـداها همـه دور و بر ارباب کارآن قدری هست که بی کار نبـاشد یک کارگر از این همه کارگر ارباب این بال و پــر سوختۀ فـطرسی ام را امشب برسانید بـه خاک در اربـاب با گفتن یک بار «حسین جان» گنهم ریخت قبل از رمضان، سـوم شعبان گنهم ریخت تا سفرة افطار شما هست، گــدا هست آقا که حسین است، برای همه جا هست مـا درد نگـفـتیم و مـداوا شـده رفــتیـم پس بیشتراز هر چه که درد است، دوا هست عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس توست در سینه ات انگار نفس نیست، شفا هست تا خـانه ببـر سائل خود را، که بگویی هر وقت گرفتار شدی، خانه ی ما هست در سینۀ سینـایی ات، ارباب دو عالم! گنجینه ای از جـلوۀ اســماء خــدا هـسـت ما عـرش خـدا را که ندیـدیم، ولیـکن جایش شب جمعه، حرم کرب و بلا هست مــا تـا ابـدالـدّهـر بـدهکـار حــسینـیم با جان و دل خویش خریدار حسینیم |